Krzysztof Mróź „Demitologizacja pisowskiej oceny Polski sanacyjnej, układu Ribbentrop – Mołotow z 23 sierpnia 1939 r. i wejścia Armii Radzieckiej na wschodnie tereny Polski w dniu 17 września 1939 roku /Historia bez IPN/

Artykuł był opublikowany 19-08-2017 w serwisie Blog.onet.pl. Obecnie nastąpiła likwidacja tego serwisu blogowego.

**********************

Układ Ribbentrop- Mołotow (z tajnym załącznikiem do paktu i aneksem do tajnego załącznika z 28.09.1939r.), oraz wejście wojsk ZSRR w dniu 17 września 1939 roku bez wypowiedzenia wojny na wschodnie obszary II RP /ZSRR złamał Pakt o nieagresji zawarty 25.07.1932 roku pomiędzy Polską a ZSRR na 3 lata, a następnie 5 maja 1934 przedłużony do 31.12.1945 roku/ – nie mają szczęścia do ich rzetelnego przedstawiania, niezależnie od systemu społecznego, politycznego czy ekonomicznego.

W okresie PRL, te sprawy były, generalnie, przez władze wstydliwie przemilczane, które uważały, że to może wpłynąć negatywnie na stosunek społeczeństwa polskiego do ZSRR. Wykorzystywała to opozycja funkcjonująca na terenie Polski i wspierana finansowo, oraz medialnie, w różnym zakresie, przez zachodnie ośrodki zmierzające do zmiany ustroju w Polsce.

Ponieważ układ Ribbentrop – Mołotow i, w jego konsekwencji, wejście wojsk ZSRR na wschodnie tereny II RP, był dla młodych ludzi „historycznym owocem zakazanym”, wydarzenie to stawało się dla nich emocjonalnie ważniejsze niż walka PZPR z analfabetyzmem, elektryfikacja czy, generalnie, awans społeczny milionów ludzi po 1945 roku.

Na zasadzie negacji przeciwko oficjalnej polityce historycznej PRL, rozpoczęła się również rehabilitacja Polski sanacyjnej. Celowały w tym środowiska opozycyjne, i to nie tylko te, które wprost uważały się za kontynuatorów ideologii piłsudczykowskiej ale, w późniejszym okresie, również środowiska opozycyjne, których rodziny w przeszłości były powiązane z KPP, aparatem władzy PRL, i których część miała korzenie żydowskie. Miała to być swoista zapora ideologiczna w stosunku do odradzającej się, w części peerelowskich środowisk opozycyjnych, ideologii neoendeckiej, jak i antypezetpeerowska polityka historyczna. Cóż, tym środowiskom opozycyjnym, Piłsudski (b. członek PPS Organizacji Bojowej którego zamach majowy został poparty przez PPS i KPP) był zdecydowanie bliższy sercu, niż osoba endeka Romana Dmowskiego /a tak swoją drogą, pisanie o udziale KPP w poparciu zamachu majowego Piłsudskiego było bardzo niemile widziane w PRL, podobnie jak i po 1989 roku, ale tym razem przez wielbicieli piłsudczyzny)

Po 1989 roku lewica, a zwłaszcza parlamentarna, czyli SdRP /a następnie SLD/, praktycznie zrezygnowała z polityki historycznej – bo trudno za taką uznać eksponowanie najlepszych pięciu lat dekady Gierka. Bo już, interpretację stosunków miedzy ZSRR i Polską, czy to w okresie II RP, jak i PRL, pozostawiono całkowicie prawicy. I przez długi czas przymilano się prawicy, jeżeli chodzi o ocenę postaci Józefa Piłsudskiego i obozu piłsudczykowskiego.

Osobiście uważam, że najwyższy czas rozpocząć demistyfikację różnych banialuków, a zwłaszcza banialuków produkowanych przez nową kategorię naukowców zwanych naukowcami-patriotami („Dotychczas przyjmowało się, że cnotami badacza są rzetelność, dociekliwość, obiektywizm, dystans – a więc przymioty intelektualne. Okazuje się, że teraz kryterium oceny jest inne: liczy się przede wszystkim ideowe zaangażowanie. Przeciwieństwem „naukowca-patrioty” nie jest przecież „naukowiec-nieuk” ani „naukowiec-doktryner”, tylko – „naukowiec-zdrajca”¹), wspieranych ideowo przez psychotyczne środowiska od tzw. bomby smoleńskiej i fobii antyrosyjskich. Przy okazji, polecam znakomity felieton prof. Aleksandra Krawczuka pt. „Każda władza miała swoich historyków”: https://krzysztofmroz1.wordpress.com/2017/12/28/aleksander-krawczuk-kazda-wladza-miala-swoich-historykow-15-08-2017/

Właściwe zrozumienie ciągu zdarzeń, które doprowadziły do tego, co zdarzyło się w sierpniu i wrześniu 1939 roku, pozwala widzieć, wręcz sterylnie, twarde zasady rządzące polityką i geopolityką, rolę jakości przywództwa politycznego, wartość sojuszy politycznych, a także rolę fobii i psychoz.

I. Droga do układu Ribbentrop- Mołotow

1.Prawicowi historycy, nawet ci trochę poważniejsi, nie piszą o tym, że kręgi polityczne i finansjera Europy Zachodniej, a zwłaszcza Wielkiej Brytanii i Francji, przyczyniły się walnie do układu Ribbentrop – Mołotow i wejścia wojsk ZSRR, w dniu 17 września 1939 roku, na wschodnie obszary II RP – ponieważ usilnie dążyły do skierowania agresji Hitlera na ZSRR. A że po trupie Polski……

Zamierzenia głównych państw zachodnich bardzo wyraźnie widać już podczas konferencji w Monachium w dniach 29-30.09.1938 roku gdzie nie zaproszono Czechosłowacji, ZSRR i Polski. Obradowali przedstawiciele Wielkiej Brytanii, Francji i dwóch państw faszystowskich tj. Niemiec i Włoch. Przy okazji, rzucono tam, dla uspokojenia, ochłapy Polsce i Węgrom.

Następnym krokiem była likwidacja, w marcu 1939 roku, już okrojonej Czechosłowacji na rzecz Niemiec i Słowacji i powołania profaszystowskiej Pierwszej Republiki Słowackiej, przy faktycznym milczeniu Wielkiej Brytanii i Francji. Otwierano w ten sposób drogę do ataku Niemiec hitlerowskich na ZSRR.

Kierownictwo ZSRR znakomicie zdawało sobie sprawę z tego, że koła polityczne i finansowe Zachodu chcą skierować Niemcy hitlerowskie na podbój ZSRR i, że starcie z Niemcami jest nieuniknione, chcieli jednak opóźnić, za wszelka cenę, skierowania niemieckiej machiny wojennej przeciwko swojej ojczyźnie.

Dlatego, dobrej jakości dyplomacja radziecka grała na przysłowiowych dwóch fortepianach. Z jednej strony prowadziła rozmowy z Niemcami hitlerowskimi, a z drugiej sondowała możliwość zawarcia paktu antynazistowskiego. ZSRR proponował wysłanie ok. 1 mln żołnierzy na wschodnia granicę Niemiec. Warunkiem była zgoda Polski, na przejście Armii Czerwonej, przez określone korytarze komunikacyjne na jej terytorium. „Jednak Brytyjczycy i Francuzi – upoważnieni przez swoich przełożonych do rozmów, nie do zawierania wiążących umów – nie odpowiedzieli na sowiecką ofertę złożoną im 15 sierpnia 1939 r…..Sowiecka oferta – przygotowana przez ministra wojny ZSRR marszałka Klimenta Woroszyłowa oraz szefa sztabu generalnego Armii Czerwonej Borysa Szaposznikowa – zawierała propozycję umieszczenia 120 dywizji piechoty z 19 tys. żołnierzy w każdej, 16 dywizji kawalerii, 5 tys. ciężkiej artylerii, 9, 5 tys. czołgów i przeszło 5, 5 tys. myśliwców i bombowców na granicy niemieckiej na wypadek wojny, jaką III Rzesza mogła lada dzień wypowiedzieć Polsce. Jednak stojący na czele brytyjskiej delegacji admirał Reginald Drax w odpowiedzi na ofertę Rosjan stwierdził, że jego szefowie upoważnili go jedynie do rozmów, nie do zawierania wiążących umów..^2″

Kierownictwo ZSRR kierując sie troską o państwo, patriotyzmem do swojej Ojczyzny i realizując, głównie, twarde zasady geopolityki (trzeba pamiętać, że po pokoju ryskim w 1921 r. wschodnia granica II RP była dość daleko na Wschodzie i Niemcy hitlerowskie gdyby zajęły całą ówczesną Polskę miałyby zdecydowanie krótsza drogę do Moskwy. Szerzej piszę o tym w dalszej części artykułu), podjęło trudną decyzję (wywołała spore zamieszanie wśród europejskich partii komunistycznych i socjalistycznych) o zawarciu w dniu 23 sierpnia 1939 roku paktu zwanego później układem Ribbentrop – Mołotow. Stalin miał nadzieję (słuszną), że Hitler dzięki temu, po zajęciu Polski, w pierwszej kolejności uderzy na Zachód, przez co Związek Radziecki zyska oddech przed konfrontacją z Niemcami Hitlera.

Trzeba pamiętać, że w sprawach międzynarodowych kierownictwo ZSRR stawiało w latach 30 XX wieku, przede wszystkim na bezpieczeństwo własnego kraju.

Pisze o tym historyk Francois Furet, bynajmniej nie lewicowy i zdecydowanie krytyczny w stosunku do ZSRR, który analizując wystąpienie Józefa Stalina na XVII Zjeździe Partii Bolszewików w styczniu 1934 roku pisze: „Mądrej głowie dość dwie słowie: w kwestiach międzynarodowych Związek Sowiecki będzie brał pod uwagę wyłącznie własne interesy i będzie liczył tylko na własne siły^3″

A jeszcze wcześnie „….radzieckie Biuro Polityczne w 1929 roku spodziewało się zachodniej inwazji w ciągu 5 lat. Stawką powodzenia programu uprzemysłowienia było więc przetrwanie. Krańcowa sytuacja wymagała – jak często sądzono – radykalnych metod ^4,5 „

W tym miejscu przypomnę , zwłaszcza młodym ludziom uczącym się historii z publikacji IPN, że podobnie trudną decyzję geopolityczną, tylko w odwrotnym kierunku, podjął Lenin dążąc do zawarcia, praktycznie za wszelka cenę, traktatu brzeskiego (3.03.1918r.) z państwami centralnymi (Cesarstwo Niemieckie, Austro- Węgry, Królestwo Bułgarii, Imperium Osmańskie). Traktat ten, był skrajnie niekorzystny, również terytorialnie, dla Rosyjskiej Federacyjnej Republiki Radzieckiej. Ale gdyby Lenin do tego nie doprowadził, to Niemcy bardzo szybko zlikwidowałyby młodą RFRR. Ale wielu jego partyjnych towarzyszy tego nie rozumiało i było przeciwnych ustępstwom bo, naiwni, liczyli na masowe bunty zindoktrynowanych narodowo-patriotycznie niemieckich żołnierzy – robotników.

2.Wkład w zawarcie układu Ribbentrop – Mołotow miała również rządząca II Rzeczpospolitą kamaryla piłsudczykowska, która nie tylko niszczyła wewnętrznie Polskę osłabiając państwo, ale, generalnie, nie rozumiała co się dzieje w polityce europejskiej i tego, że jest manipulowana przez inne doświadczone dyplomacje państw europejskich. Dlatego warto przybliżyć Czytelniczkom/Czytelnikom Polskę piłsudczykowską.

a)Jak rządził Polską Piłsudski, to cała piłsudczykowska kamaryla była bezrefleksyjnym wykonawcą poleceń swojego Komendanta, którego, zresztą uznawała za wielkiego wskrzesiciela narodu Polskiego (była nawet Ustawa o ochronie imienia Józefa Piłsudskiego dnia 7 kwietnia 1938 roku). A po jego śmierci, współpracownicy, w większości o mentalności zupaków, skoczyli sobie do gardeł walcząc o stanowiska w państwie i tworząc zwalczające się frakcje.

Jeżeli dodać, że polska dyplomacją kierował Józef Beck sam siebie uważający za wybitnego europejskiego dyplomatę, to, nic dziwnego, że, degenerujący się obóz piłsudczykowski nie potrafił zrozumieć, że jest rozgrywany przez Francje i Wielką Brytanię liczącymi, że ekspansja Hitlera skieruje się w pierwszej kolejności przeciwko ZSRR (po trupie Polski!).

Kamaryli piłsudczykowskiej, a zwłaszcza naiwnemu Józefowi Beckowi, wydawało się, że przez sojusze z Francją i Wielką Brytanią trzyma w swoich rękach polskie wędzidła nałożone na Hitlera i Stalina!!!

b) Piłsudczykowska kamaryla (zamach majowy, obóz koncentracyjny w Berezie, pobicia i zabójstwa przeciwników politycznych, istotne ubezwłasnowolnienie sądów, zwykłe złodziejstwo, 818 osób zabito podczas brutalnego tłumienia przez policję protestów społecznych w latach 1932-1937⁶bo protestowali przeciwko nędzy i złodziejstwu piłsudczykowskiej Polski),nie rozumiała, że Polska jest lekceważona i manipulowana.

c) Piłsudski roztoczył parasol ochronny nad sanacyjnym towarzystwem, zwłaszcza tym wywodzącym się z Legionów, a w zamian za to, piłsudczykowska kamaryla zorganizowała niemal bałwochwalczy kult Piłsudskiego. Piszą o tym nie tylko historycy, czy pisarze o poglądach lewicowych, lecz również, nie idący z prądem konserwatywni publicyści jak Rafał Ziemkiewicz w książce „Złowrogi cień Marszałka. Odzyskał Polskę – zniszczył polskość”.

Od siebie dodam, że jest to pisarz z którego ocenami, jako człowiek lewicy, w części spraw się nie zgadzam. Ale jedno mogę powiedzieć, Rafał Ziemkiewicz nie pozwala na letarg intelektualny.

Rafał Ziemkiewicz w w/w książce pisze, między innymi, o Berezie Kartuskiej, biciu i niszczeniu przeciwników politycznych, przedstawianiu przez kamarylę piłsudczykowską półprawd na temat historii i roli Legionów w odzyskaniu niepodległości Polski, szaleńczej propagandzie mitologizującej Piłsudskiego. Obsadzaniu wszelkich intratnych stanowisk kliką piłsudczykowską, i skutkach takiej polityki. Wyjaśnia dlaczego w Polsce sanacyjnej dzielono zapałki na czworo. Tym którzy sądzą, że dotyczy spraw błahych wyjaśniam, że ta sprawa doskonale charakteryzuje piłsudczykowskie podejście do gospodarki.

Opisuje tam również, kuriozalny przypadek skandalicznego zachowania gen. Tadeusza Kasprzyckiego, który w nagrodę za lojalną służbę został ministrem spraw wojskowych i na tym urzędzie zaczął wywoływać w Polsce niepokoje religijno-polityczne. Postanowił, że w cerkwiach prawosławni powinni odprawiać liturgię po polsku zamiast w dotychczasowym starocerkiewnym bo jak zakomunikował hierarchom Kościoła ortodoksyjnego „nie wyobrażamy sobie , żeby żołnierz polski mógł słuchać nabożeństwa w języku innym niż polski”. Rzecz w tym, że polszczyzny podczas mszy nie używał, przede wszystkim, Kościół katolicki. II Sobór Watykański z jego zgodą na msze w języku narodowym to lata sześćdziesiąte XX wieku. Ba, grekokatolikom nie zabroniono używać języka starocerkiewnego zabronionemu Kościołowi ortodoksyjnemu. A tam gdzie prawosławni nie podporządkowali się fanaberiom sanacyjnego ministra, to wysyłano wojsko i palono im cerkwie.

Ekonomista i publicysta Tadeusz Bernadzikiewicz tak pisał o zarządzaniu przez kamarylę piłsudczyków państwowymi przedsiębiorstwami: „Państwowe Wytwórnie Uzbrojenia produkowały rowery, kłódki, maszyny do pisania, meble biurowe, maszyny tytoniowe; PZL – obręcze do rowerów i błotniki rowerowe. Do całej tej produkcji państwo (czyli obywatele) dopłacało na różne sposoby – na przykład nakazując urzędom kupowanie wyłącznie drogich aparatów telefonicznych produkowanych przez państwowe zakłady albo obniżając podatki dla państwowych kopalń (płaciły 45 gr od tony węgla, podczas gdy prywatne 1 zł). W 1931 roku Państwowym Zakładom Inżynierii dano zwolnienie z ceł na części do fiatów po to, aby mogły zbudować montownię samochodów, a potem fabrykę. Fabryki nie zbudowano, natomiast PZI zarabiały na sprowadzaniu do Polski części bez cła (co ułatwiło wprowadzenie w 1932 roku prohibicyjnej taryfy na import części , utrudniając życie innym importerom). W efekcie takiej polityki motoryzacja w Polsce nie tylko się nie rozwijała, ale wręcz cofała: od 1931 do 1934 roku liczba zarejestrowanych aut w Polsce zmniejszyła się o 29 procent, a jeden samochód przypadał na 1245 mieszkańców, podczas gdy w biedniejszej Albanii 1 na 1200. w tym samym czasie w Niemczech , pogrążonych w równie głębokim kryzysie, liczba zarejestrowanych samochodów sie potroiła ^7,8„

3.A lekceważenie i manipulowanie nieudolną polską dyplomacją, w dodatku słabego gospodarczo państwa rządzonego przez piłsudczykowskie towarzystwo, przekładało się na działania praktyczne formalnych sojuszników Polski. I tak, choć Polskę łączyły umowy sojusznicze z Wielką Brytanią oraz Francją, to te dwa państwa posiadając informację o treści tajnego protokołu do paktu, nie poinformowały o tym oficjalnie polskiej dyplomacji.Tzw. sojusznicy wyraźnie chcieli pchnąć Hitlera do wojny ze Stalinem licząc, że pomimo tajnego protokołu dojdzie do granicznych starć wojsk niemieckich z Armią Czerwoną. A to, przekształci się w niemiecki najazd na ZSRR.

Ba, były nawet poważne problemy ze sprzedażą Polsce, przez Wielką Brytanię i Francję, sprzętu wojennego, czy kredytami, na jego zakup. Cóż, zbyt silna obrona terytorium Polski nie była na rękę Francji i Wielkiej Brytanii, którzy chcieli skierować Hitlera – po trupie Polski – na ZSRR. „Negocjacje finansowe w Londynie zakończyły się 2 sierpnia 1939 roku. Anglia przyznała Polsce nieco ponad 8 mln funtów, zaś Francja – 2, 5 mln. Polska miała za to kupić w Anglii sprzęt wojskowy, ale było już za późno, żeby pieniądze można było wykorzystać. Jeśli chodzi o pożyczkę gotówkową, to „otrzymaliśmy” ją w końcu w tydzień po rozpoczęciu wojny na stosunkowo nierealnych warunkach: oprocentowanie 5%, spłata w ciągu 16 lat począwszy od 1941 roku. Sumy, których w końcu i tak nie otrzymaliśmy to 5, 5 mln funtów z Londynu i 3, 5 mln funtów z Paryż ⁹^„

Jakby tego było mało, Francja i Wielka Brytania szykowały Polsce drugie Monachium. Ponieważ jednak były zawarte z Polską dość kalekie porozumienia obronne (już 4 maja 1939 roku, sztaby wojskowe obydwu państw wyraziły jednoznaczną opinie, że sojusz z Polską „przestawia małą wartość strategiczną” i ustaliły, że na froncie zachodnim preferują doktrynę defensywną opartą na Linii Maginota. Nie poinformowano jednak o tym Polski, tylko ją zwodzono, a słaba polska dyplomacja i kaleki wywiad nie potrafiły uzyskać o tym tzw. twardych danych), to chcąc umożliwić Hitlerowi uzyskanie korytarzy, z których miałby dostęp do granicy z ZSRR, Francja i Wielka Brytania wykorzystały propozycję Mussoliniego z 31.08.1939 r. i dały zgodę na rokowania pokojowe, które miały sie odbyć 5 września 1939 roku w San Remo. Hitler jednak zdecydował się na wojnę.

4.Jak beznadziejnie działała słabiutka piłsudczykowska dyplomacja pokazują poniższe działania:

a) To ,że w środowisku kamaryli piłsudczykowskiej były utrwalone fobie antyradzieckie które uniemożliwiały temu środowisku na poważniejszą współpracę wojskową z ZSRR, gdy ujawniły się zagrożenia ze strony Niemiec hitlerowskich, to sprawa oczywista. Dlatego towarzystwo sanacyjne zdecydowanie torpedowało wszelkie inicjatywy antyhitlerowskie w których udział brałby ZSRR.

b) Ale trzeba przypomnieć, zwłaszcza młodemu pokoleniu kształconemu w III RP, i bardzo często na ipeenowskich wydawnictwach, że Polska rządzona przez piłsudczykowską kamarylę, dość ściśle współpracowała na forum międzynarodowym, do kwietnia 1939 roku, z Niemcami hitlerowskimi /pomimo pewnych perturbacji na początku rządów Hitlera/. Cześć środowiska sanacyjnego i polskiej arystokracji nawiązywała z wierchuszką hitlerowską również bliższe relacje towarzyskie, a nie tylko dyplomatyczne.

Polska piłsudczykowska wspólnie z dyplomacją hitlerowską storpedowała Pakt Czterech, Pakt Wschodni (przy udziale Wielkiej Brytanii), dała wolna rękę Hitlerowi przy Anschlussie i współpracowała z Hitlerem przy rozbiorze Czechosłowacji.

Dyplomacja hitlerowska zachęcona taką dobrą współpracą, proponowała nieudolnej dyplomacji piłsudczykowskiej rekompensatę – za autostradę eksterytorialną przez tzw. Korytarz i likwidację statusu Wolnego Miasta Gdańska – otrzymanie kolejnych zdobyczy terytorialnych, kosztem ZSRR, na Kresach Wschodnich, a nawet dostęp do Morza Czarnego. I oczywiście wspólny marsz na ZSRR.

Tymczasem, wiosną 1939 roku Józef Beck odrzucił zdecydowanie współpracę z Niemcami hitlerowskimi na takich warunkach. I obrócił Niemcy hitlerowskie przeciwko Polsce.

I tak, wskutek beznadziejnej i tromtadrackiej dyplomacji kamaryli piłsudczykowskiej, Polska stanęła samotna naprzeciw hitlerowskim Niemcom i ZSRR. I z oboma państwami praktycznie skonfliktowana, pomimo zawartych układów.

c)Chichotem historii jest to, że dyplomacja piłsudczykowskich nieudaczników, po okresie współpracy międzynarodowej z Niemcami hitlerowskimi dosłownie w ciągu jednego miesiąca (kwiecień 1939 r. ) zrobiła sobie śmiertelnego wroga z Niemiec hitlerowskich, a następnie, po klęsce wrześniowej 1939 r., cześć obozu piłsudczykowskiego była zainteresowana tzw. opcją niemiecką typu Pétaina. ^.

Przez lata (również w PRL) byliśmy karmieni opowieściami, i dumni z tego, że Polska nie miała swojego Quislinga czy Pétaina. Faktycznie nie mieliśmy, ale tylko dlatego, że Niemcy hitlerowskie w odpowiednim czasie nie były zainteresowane czymś takim. Bo chętnych na taką rolę to mieliśmy sporą gromadkę. I nie dotyczy to bynajmniej takich spraw jak współpraca niektórych dowódców AK czy NSZ (i ich pobratymców ideowych) z Niemcami w celu zwalczania partyzantki radzieckiej i polskiej, ale o obliczu lewicowym.

Podam, w dużym skrócie, tylko jeden przykład z książki Piotra Zychowicza „Opcja niemiecka. czyli jak polscy antykomuniści próbowali się porozumieć z III Rzeszy¹⁰^„.

Podpułkownik Jan Kowalewski, szef siatki Oddziału II w Lizbonie wraz z grupa osób (Stanisław Mackiewicz, Tadeusz Bielecki, Ignacy Matuszewski, Emeryk Hutten-Czapski, Jerzy Zdziechowiecki. Poparcie dla tej inicjatywy wyraził również Jan Szembek, przed wojna zastępca Jozefa Becka) wystosowali do rządu niemieckiego w lipcu 1940 roku memorandum. Znalazła sie w nim propozycja zawarcia kompromisu miedzy Polska a Niemcami i powołanie centre d’ éstudes (biura studiów) w oparciu o polskich polityków, którzy nie zgadzali sie z probrytyjska polityką rządu na wychodźstwie. Bernard Wiaderny w artykule Niechciana kolaboracja. Polscy politycy i nazistowskie Niemcy w lipcu 1940r. ( „Zeszyty Historyczne, Paryż 2003) sądzi, że tzw. biuro studiów to nic innego jak rząd kolaboracyjny.

Jak pisze Piotr Zychowicz w „Opcji niemieckiej… „Proponowany przez Kowalewskiego i jego politycznych przyjaciół kompromis między Polakami a Niemcami miałby oczywiście podłoże antysowieckie. Autorzy memoriału nie ukrywali, że w zamian za ustępstwa terytorialne na rzecz Niemiec na zachodzie oczekiwaliby, aby Rzesza powiększyła granice przyszłej Polski na wschodzie…Memorandum, noszące datę 24 lipca 1940 roku, zostało przekazane Niemcom za pośrednictwem Scoppy (włoski poseł w Lizbonie- przypis K.Mróź). To on wręczył je swojemu niemieckiemu odpowiednikowi, baronowi Oswaldowi von Hoyningen-Huene. Ten zaś niezwłocznie o całej sprawie poinformował Ministerstwo Spraw Zagranicznych w Berlinie….Sprawę przejął ostatecznie Ribbentrop, wydając dyplomatom polecenie, aby wszelkie „polskie próby zbliżenia” pozostawić bez odpowiedzi”.

5.Osobiście uważam, że dyplomacja Polski sanacyjnej powinna wyjść poza ograniczenia doktrynalne (tak jak to zrobiło kierownictwo ZSRR ratując się zawarciem tymczasowego układu z Niemcami hitlerowskimi) ipodjąć, już w 1938 roku, rozmowy z ZSRR dotyczące współpracy wojskowej i zawarcie porozumienia w celu powstrzymania Niemiec Hitlera.

Uważam, że było to zdecydowanie tzw. mniejsze zło w ówczesnej sytuacji międzynarodowej. Należałoby się oczywiście liczyć, że w wyniku militarnego sojuszu z ZSRR możemy utracić cześć ziem wschodnich II RP, ale powiedzmy sobie szczerze, II Rzeczpospolita nie była i tak w stanie uporać się z wieloetnicznością naszego społeczeństwa. Przypominam, że pod koniec II RP Polaków było ok. 69%

Polska piłsudczykowska była militarnie i gospodarczo zacofanym krajem. Również, w okresie gwałtownego wzrostu nacjonalizmów, kultura polska, generalnie zawsze odtwórcza w stosunku do zachodniej, nie była zbyt interesująca dla znacznej części społeczeństw etnicznych zamieszkujących II RP. Zresztą multi-kulti może być akceptowane, jeżeli procentowo liczba innych narodowości w danym społeczeństwie nie przekracza 15% (było szereg badań, w różnych krajach, na ten temat, ale ze względu na poprawność polityczną nie informowano o tym powszechnie w mediach funkcjonujących na terenie Polski). Gdy powyższa liczba zostanie przekroczona, istnieje duże prawdopodobieństwo powolnej dezintegracji danego społeczeństwa, w tym występowanie konfliktów etnicznych, które często wykorzystują groźni demagodzy – obu stron konfliktu. Kończy sie etnografia, barwność, szacunek do różnic kulturowych, a zaczynają się poważne problemy społeczne.

Odnośnie zapóźnienia gospodarczego to wiem, że podniesie się krzyk naukowców – patriotów i półinteligentów karmionych po 1989 bzdurami o tzw. potędze II RP i ględzących o sukcesach Polski piłsudczykowskiej. Głównymi argumentami będzie rozpoczęcie budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego, zbudowanie Gdynie itp. Rzecz w tym, że nie dotyczyło to KRESÓW II RP. Tam utrwalano Polskę C. A kulturę polską wśród Białorusinów i Ukraińców (generalnie prawosławnych) próbowały krzewić polskie dewocjonalno – katolickie dwory (polskije pany). NIE TE CZASY i NIE TEN ETAP DZIEJÓW HISTORII POWSZECHNEJ.

II. Geopolityczne uwarunkowania tajnego załącznika do paktu Ribbentrop- Mołotow z 23.08.1939r zaneksem z 28.09.1939r.

1.Wśród polskiego społeczeństwa najwięcej emocji wywołuje tajny załącznik do paktu, wraz z późniejszym aneksem i jego ustalenia dotyczące terytorium II RP. Na mocy tajnego załącznika w razie zmian terytorialnych i politycznych na obszarach należących do państwa polskiego, strefy interesów Niemiec i ZSSR będą rozgraniczone mniej więcej wzdłuż linii rzek Narwi, Wisły i Sanu. Na mocy aneksu z 28.09.1939r. ZSRR zgodził się na odstąpienie Niemcom wschodniej części Mazowsza i Lubelszczyzny.

Prawicowi historycy i politycy bełkoczą o nienawiści ZSRR, czy osobiście Stalina, do Polski i Polaków itp.

Są to zwykłe bzdury. Głównym powodem były względy geopolityczne, czyli przesuniecie granicy zachodniej ZSRR jak najdalej od najważniejszych centrów administracyjnych i gospodarczych ZSRR. Trzeba pamiętać, że na mocy traktatu pokojowego w Rydze 18.03.1921 r. granica Polski na wschodzie została ustalona aż na linii Zbrucza i Dźwiny, obejmując po stronie polskiej ziemie na wschód od Bugu tj. zachodnią część Wołynia i Polesia z Brześciem, Pińskiem i Łuckiem, gubernie: grodzieńską oraz wileńską wraz z zachodnią częścią Mińszczyzny (Nieśwież). Rosja i Ukraina uznały polskie prawa do Galicji Wschodniej.

Gdyby nie doszło do podziału Polski pomiędzy Niemcy i ZSRR we wrześniu 1939 roku, to wojska niemieckie doszłyby do wschodnich granic II RP i miałyby znacznie krótszą drogę do Moskwy. Kierownictwo ZSRR zdawało sobie z tego sprawę i dlatego zawarło doraźny sojusz ze swoim śmiertelnym wrogiem. O tym, że geografia, rozmiar terytorium i jego ukształtowanie ma znaczenie, nawet we współczesnych czasach, można przeczytać w znakomitej książce dr Jacka Bartosiaka¹¹„Pacyfik i Eurazja. O Wojnie”

2.W tej chwili na pewno usłyszę słowa oburzenia, dużo o patriotyzmie itp.

Tym wszystkim, odpowiem w sposób następujący:

Ponieważ, po pokoju ryskim II RP czuła się silna i nie musiała liczyć się z poczuciem godności narodowej części sąsiadów to:

a) w październiku 1920 roku Józef Piłsudski upozorował bunt gen. Lucjana Żeligowskiego, którego wojska zajęły Wilno i okolice, a następnie, po ogłoszeniu powstanie tzw. Litwy środkowej włączono ją razem z Wileńszczyzną i Wilnem do Polski. Niepodległa Litwa proklamowała stan wojny z Polską, który trwał do 1938 roku, ale pod groźba wojny ze strony Polskiej Litwa została zmuszona do nawiązania stosunków dyplomatycznych ( do tej pory wielu Litwinów ma alergiczną wysypkę, jak słyszą o Polsce)

b) Polska wykorzystała osamotnienie i dramat Czechosłowacji po konferencji monachijskiej i polskie wojska wkroczyły 2 października 1938 roku na Zaolzie, które zostało włączone do Polski (a zajęcie Zaolzia nie miało dla Polski żadnego znaczenia geopolitycznego, w przeciwieństwie do działań ZSRR w dniu 17.09.1939r, który dzięki temu znacznie przesunął swoją granicę zachodnią, co było bardzo ważne w czasie ataku Niemiec w czerwcu 1941 roku)

Co więcej, zajecie Zaolzia zostało odebrane przez opinie międzynarodową, jako współpraca z Hitlerem. W Polsce natomiast trwało patriotyczne szaleństwo inspirowane przez niezbyt rozgarnięty i dyzmowaty obóz piłsudczykowski.

c) zajętą część Ukrainy i Białorusi starano się sie generalnie repolonizować (aczkolwiek z różnym natężeniem w różnych okresach) poprzez kolonizację, nadawanie ziem żołnierzom i inwalidom wojennym, tworzenie osad wojskowych, ograniczanie działalności kulturalnej mniejszości narodowych itd.

„Łagodniej, choć też nie bezkonfliktowo, układały się stosunki z Białorusinami, Źródła odmienności wiązały się być może i z tym, że nietożsame konotacje wywoływał osławiony stereotyp: polskije pany. Bardziej nacjonalistycznie myślącemu Ukraińcowi kojarzył sie on generalnie z Polska i Polakami. Natomiast dla Białorusina – jak zresztą często i dla chłopa – Polaka z terenów byłej Kongresówki – polski pan to tyle, co ziemianin, obszarnik dziedzic czy – ewentualnie – wysokiej rangi urzędnik. Dla dalszego biegu sprawy owo rozróżnienie bywało ważne. W drugiej połowie 1941 roku wraz ze zwycięskimi armiami Hitlera wracali bowiem na ziemie wschodnie dziedzice – niemal bez wyjątku Polacy, by żądać od chłopów zwrotu inwentarza i rozparcelowanych w roku 1939/1940 gruntów folwarcznych. A w razie oporu z fatalnym dla polskiej sprawy skutkiem zwracali się o interwencję do władz niemieckich. A wileńskie pismo konspiracyjne „Nowe Drogi” (organ Stronnictwa Demokratycznego) na gorąco tak rzecz przedstawiało „..W lecie 1941 roku do opustoszałych dworów zaczęli powracać „panowie” (jedni starali sie układać z taktem i spokojem, kompromisowo). Ale inni wracali rozwścieczeni, pełni zapału odwetowcy pod znakiem zemsty, za to co było. Rozpoczęły się gorszące sceny gwałtów przy odbiorze inwentarza (…) Wielokrotnie uciekano się do władz niemieckich o pomoc w dochodzeniu praw własności. Władze niemieckie interweniowały z ochotą i „biły mordy” chłopom w obronie „słusznych praw polskiego pana” (W przyszłości poniosą karę). Dziś jednak fakt pozostanie faktem i oto widzimy, jak wieś wileńska, która została w ciągu dwuletnich rządów bolszewickich odkomunizowana, teraz zaczyna się komunizować¹²„

3.Zaraz podniesie sie krzyk, że II RP słusznie zajęła Wileńszczyznę i Wilno, Zaolzie czy znaczne obszary Ukrainy i Białorusi bo tam były skupiska ludności polskiej.

Trzeba jednak pamiętać, że ZSRR również uzasadniał wejście swoich wojsk na wschodnie tereny II RP obroną ludności ukraińskiej, białoruskiej czy żydowskiej przed polskimi panami. Tłumaczenie radzieckie/rosyjskie nie było/nie jest gorsze od tłumaczenia polskiego.

Jak pisze prof. Henryk Słabek „Wkroczenie 17 września 1939 r. Armii Czerwonej Polakom kojarzyło się z okupacja i niewolą, natomiast narodowym mniejszościom słowiańskim wręcz odwrotnie – z możliwością wybijania się niepodległość, wreszcie Żydom – z pełniejszą autonomią oraz obywatelskim równouprawnieniem, w tym z dostępem do władz państwowych wszystkich szczebli i rodzajów. W armii ZSRR służyło wówczas ponad 300 generałów-Żydów. Nic więc dziwnego, że i Armia Czerwona, i nowe władze nie tylko przez komunistów z mniejszości narodowych były witane przyjaźnie i uroczyście – bywało że również bramami triumfalnymi. Chociaż tego rodzaju zachowania – komentował rzecz Andrzej Friszke – „inspirowali komunistyczni agitatorzy, to jednak były one również eksplozją tłumionej przez lata nienawiści ^13,14,15„

III.Nieipeenowskie spojrzenie na 17 wrzesień 19391.

1.Wejście Armii Radzieckiej na tereny wschodniej Polski bez wypowiedzenia wojny, było złamaniem Paktu o nieagresji zawartym 25.07.1932 roku pomiędzy Polską a ZSRR na 3 lata a następnie 5 maja 1934 przedłużonego do 31.12.1945 roku, lecz każdy poważny polityk, dziennikarz, naukowiec musi pamiętać, że głównym powodem złamania przez ZSRR w/w paktu o nieagresji były względy geopolityczne, czyli przesuniecie granicy zachodniej ZSRR jak najdalej od najważniejszych centrów administracyjnych i gospodarczych ZSRR. Dla ZSRR była to, bez przesady, kwestia dalszego przetrwania (lub nie), jako organizmu politycznego. Gdyby nie było układu Ribbentrop – Mołotow (wraz z tajnym załącznikiem) to wojska hitlerowskie zajęłyby całą Polskę, doszłyby do wschodnich granic II RP i miałyby znacznie krótszą drogę do Moskwy i innych centrów przemysłowych ZSRR.

2.Trzeba bardzo wyraźnie uświadomić polskiemu społeczeństwu, że wojska radzieckie wkroczyły na wschodnie tereny Polski dopiero 17 września 1939 roku a nie 2 czy 3 września 1939 roku. Czekały na reakcję Francji i Wielkiej Brytanii na zaatakowanie Polski przez wojska hitlerowskie. Chodziło o to, czy te państwa uderzą na zachodnie granice Niemiec i wspólnie z Polską wezmą Hitlera w kleszcze, czy też pozostawią Polskę samą z pełnymi tego konsekwencjami. Konsekwencjami dotykającymi również żywotnych interesów ZSRR (bez wejścia wojsk ZSRR, nastąpiłoby przesunięcie granic podboju Niemiec daleko na wschód).

3.Gdyby Francja i Wielka Brytania przyszły z pomocą Polsce to wojska radzieckie nie weszłyby 17 września 1939 roku. Stalin czekałby na wynik rozgrywki militarnej.

4.Ponieważ 12 września 1939 roku – po konferencji w Abbeville – było już jasne, że Polska nie otrzyma żadnej pomocy ze strony sojuszników zachodnich, a 16 września 1939 roku podpisano ostateczny układ rozejmowy z Japonią, wojska ZSRR przekroczyły – kierując sie twardymi zasadami geopolityki – wschodnią granicę Polski.

5.Na konferencję w Abbeville nie zaproszono przedstawicieli polskiej dyplomacji. Co więcej, „Ostatecznie polskie nadzieje na realną pomoc Francji w nierównym starciu z Niemcami zostały przekreślone 12 września. Do tego czasu nasz attaché wojskowy w Paryżu płk Wojciech Fyda regularnie składał wizyty we francuskim Ministerstwie Wojny dopominając się o wojskową pomoc. Czynił to – w odczuciu gen. Gamelin – tak natarczywie, że w końcu przestał być przyjmowany¹⁶„

Pamiętajmy, żeby nie dać się ogłupić naukowcom-patriotom i psychotycznym środowiskom od tzw. bomby smoleńskiej. Rzetelne podejście do trudnych spraw naszej i światowej historii może uchronić nas, współczesnych, przed tragediami jakie były udziałem naszych, nie zawsze roztropnych, przodków.

Przypisy:

1.https://oko.press/naukowcy-patrioci-pis-za-komuny/

2.”W 1939 roku Stalin proponował Francji i Anglii atak na Niemcy. Londyn odtajnił dokumenty” -Małgorzata Gołota , 2013,Polskatimes

3.F. Furet „Przeszłość pewnego złudzenia. Esej o idei komunistycznej w XX w.”Oficyna Wydawnicza VOLUMEN 1996

4.A.Erlich, The Soviet Industrialization Debate1924-1928,Cambridge

5.A.Leszczyński „Skok w nowoczesność. Polityka wzrostu w krajach peryferyjnych 1943-1989, Instytut Studiów Politycznych PAN, Krytyka Polityczna

6.Krwawe strajki w II RP, Przegląd https://www.tygodnikprzeglad.pl/krwawe-strajki-ii-rp/

7.T.Bernadzikiewicz „Przerosty etatyzmu. Uwagi o gospodarce państwowej w Polsce” Warszawa1935

8.A.Leszczyński „Skok w nowoczesność. Polityka wzrostu w krajach peryferyjnych 1943-1980….

9.M. Tychmanowicz „Dlaczego Anglia i Francja zdradziły Polskę?”, 01-09-2011 dla WP

10.P. Zychowicz „Opcja niemiecka. czyli jak polscy antykomuniści próbowali się porozumieć z III Rzeszą”, Rebis 2016

11.Dr Jacek Bartosiak, zajmuje się geopolityka i strategią oraz nowoczesna sztuką wojenna. Senior Fellow w Potomac Foundation w Waszyngtonie. Ekspert Centrum Analiz Klubu Jagiellońskiego. Był współzałożycielem Narodowego Centrum Studiów Strategicznych. Adwokat i partner zarządzający w kancelarii adwokackiej zajmującej sie obsługa biznesu

12.H. Słabek „O społecznej historii Polski 1945-1989” wyd. KiW

13.J.Tomaszewski „Mniejszości narodowe w Polsce”14

14.H. Słabek „O społecznej historii Polski 1945-1989” wyd. KiW

15.A Friszke „Polska. Losy państwa i narodu 1939-1989”, Warszawa 2003

16.T.Panecki „Francja wobec Polski we wrześniu 1939 r. – prawdy i mity” Akademia Pedagogiki Specjalnej im. M. Grzegorzewskiej w Warszawie Warszawa 21.08.2017r.

HISTORIA BEZ IPN

/artykuły od najnowszych do najstarszych /

Share this:

Dodaj do ulubionych:

Podobne

Napisane przez krzysztofmroz1